Eventjes tot rust komen…

Nadat we een lekkere pizza hadden gegeten om afscheid te nemen van de Ha Giang Loop was het avontuur met deze geweldige groep mensen nog niet voorbij. Met z’n tienen zouden we naar Ninh Binh gaan, een klein stadje ten zuiden van Hanoi. En hiervoor moesten we opnieuw de nachtbus overleven. Het was gelukkig niet al te ver, slechts zes uur rijden. Natuurlijk zijn die zes er acht geworden (zoals altijd) en kwamen we om vier uur ’s nachts aan in Ninh Binh. Het hostel dat we uitgekozen hadden ligt een eindje buiten de stad, dus zat er niets anders op dan de taxi te nemen naar het hostel. We hebben dan maar onze beste onderhandelskills boven gehaald en zijn, met een beetje behulp van de Grab-app (de Aziatische Uber), na een heel gedoe dan eindelijk tot een redelijke prijs gekomen. Na een half uurtje rijden door de middle of nowhere kwamen we aan in het hostel, konden we inchecken en nog een klein beetje slapen.

Omdat de Ha Giang Loop toch wel de nodige energie uit ons heeft gehaald hebben we dit hostel gekozen vooral omdat het een zwembad heeft. En ook omdat het afgelegen van alles ligt, waardoor het er lekker rustig is. dan konden we enkele daagjes een beetje uitrusten aan het zwembad en lekker niets doen. Het is nu eenmaal onmogelijk om elke dag vanalles te doen als je aan het reizen bent. Dan hou je het niet al te lang vol. En die eerste dag hebben we ook volop genoten van het zwembad. We hebben een hele dag niets gedaan. Enkel in de avond zijn we een beetje gaan wandelen om iets lekkers te zoeken om te eten en de omgeving toch een beetje meer te ontdekken.

Vanuit het hostel was het uitzicht al heel erg mooi, het leek een beetje op Ha Long Bay, alleen dan zonder het water. En terwijl we de straat verder uit wandelden werd de omgeving alleen maar mooier. Er kwam ook een beetje meer leven in de straat aangezien er op een paar honderd meter van ons hostel een paar restaurantjes en hostels lagen. En alle hostels waren ongeveer hetzelfde: een zwembad, een pooltafel en vaak ook enkele scooters om te verhuren. Na het stalken van enkele kleine eendjes was het tijd om iets te eten en ondertussen te genieten van de zonsondergang.

… en weer verder gaan!

Ook vandaag hebben we toch een beetje uitgeslapen maar nog zo’n dag niets doen zou niet goed komen. Dan zouden we voor niets naar Ninh Binh gekomen zijn. Want ondanks dat de stad zelf niet interessant is, is er toch een hoop te doen hier. Eén van deze dingen die je hier kan doen, is een boottocht van zo’n drie uur doorheen grotten en langs verschillende tempels. In de ochtend hebben we dan enkele scooters gehuurd en zijn we er op uit getrokken.

Na een goede vijf minuten rijden waren we al bij de boottour. Na een heel gedoe om onze tickets te kopen (we werden door vijf verschillende mensen naar vijf verschillende plekken gestuurd voordat er eindelijk iemand de juiste weg toonde naar de loketten) was het tijd om in de bootjes te stappen. En ik was meteen al blij dat ik een hele hoop water mee had gebracht. Oké, het is een warme dag, maar om drie uur in een minibootje te zitten met vier mensen in de vlakke zon op het water, dat maakt alles toch een heel stuk warmer. Ik denk dat ik dit mijn nieuwe ‘ik-heb-nog-nooit-in-mijn-leven-zo-veel-gezweet’-moment kan noemen. In totaal zouden we een stuk of door een stuk of vijf grotten varen en enkele tempels bezoeken. Helaas was alles een beetje hetzelfde, en uur varen begon iedereen het zo warm te krijgen dat we eigenlijk liever naar huis wilden. Of aan het hopen waren op een wolk voor een beetje schaduw. Of zelfs een goede stevige verkoelende regenbui zou welkom geweest zijn!

Daar kwam nog eens bij dat we totaal niet voorbereid waren en dat niemand een lange broek mee had om de knieën te bedekken. En laat dat nu net iets zijn dat vrij essentieel is om een tempel binnen te mogen. Dus de tempels hebben we elke van buiten kunnen zien. Gelukkig voor ons konden we wel via de deuren binnen kijken en zo toch het grootste deel van het interieur van de tempel zien. We hebben dus niet alles moeten missen.

Tegen dat we twee uur onderweg waren konden we het allemaal niet meer aan en hebben we een ijsje gekocht in een kraampje dat naast één van de tempels stond. Soms kan een ijsje toch echt wel ongelofelijk veel deugd doen! En nog leuker, bij diezelfde tempel zijn er blijkbaar ook enkele opnames gebeurd van de film Kong – Skull Island. Vraag me niet juist welke beelden, daar heb ik geen idee van.

Uiteindelijk waren we toch wel een beetje blij dat de boottocht voorbij was en we terug naar het hostel konden gaan om eventjes van het zwembad te genieten voordat we opnieuw zouden gaan zweten. Lang konden we niet van het zwembad genieten, iemand had het bedacht om in de avond de zonsopgang te gaan bekijken vanop het Hang Mua uitzichtpunt.

Dat klinkt allemaal mooi en wel, totdat je ontdekt dat je zo’n 500 treden moet beklimmen om dat uitzichtpunt te kunnen bereiken. Het ligt namelijk volledig op de top van de berg. En aan de voet van de berg geraken is al een eerste uitdaging. We zijn met de scooters naar de berg gereden en op de weg die leidt naar het uitzichtpunt zijn er verschillende locals met parkeerplaatsen voor scooters. En zij doen echt alles om je bij hen te laten parkeren, van zwaaien en fluiten tot gewoonweg voor je scooter springen om je te laten stoppen. Op die manier is er bijna iemand onder een scooter terecht gekomen voordat we aan de voet van de berg kwamen (waar we natuurlijk ook moesten betalen om onze scooters te parkeren…)

En nu moest de beklimming nog beginnen. Het heeft ons toch een mooi half uur gekost voordat we helemaal boven waren (en dan waren wij nog redelijk snel). Ik kan alleen maar zeggen dat het de beklimming echt wel waard was. Waar de trappen stoppen staat een klein gebouwtje met een gigantische gebeeldhouwde draak die zich over de top van de berg uitstrekt. Om helemaal bovenaan te geraken moesten we onze bergklimkunsten boven halen en naar de staart van de draak klimmen. Hier is geen echt pad en als je uitglijdt of valt heb je echt een probleem want de rotsen zijn ongelofelijk puntig en scherp. Na het betere klimwerk waren we dan eindelijk aan de staart van de draak. Daar hebben we een hele tijd gezeten, genietend van de zonsondergang en het uitzicht, totdat het donker begon te worden. Dan werd het tijd om terug naar beneden te gaan, want ongelijke trappen aflopen zonder enige vorm van licht is toch wel vragen om ongelukken…

Met de hulp van TripAdvisor hadden we een restaurant uitgekozen in de stad waar ze, volgens de recensies, heel erg goede pizza’s en ander westers eten serveerden. Plus, het was een heel erg gezellig restaurant met goede cocktails, dus niets hield ons tegen om daar niet lekker uitgebreid te gaan eten. De pizza’s hier waren ongelofelijk lekker, net zoals de hamburgers. We hebben allemaal ons eigen gerecht besteld, maar uiteindelijk hebben we het grootste gedeelte allemaal met elkaar gedeeld, zoals het meestal wel gebeurd in Azië. Het is uiteindelijk een ongelofelijk gezellige avond geworden. We hebben veel gelachen en dat was ook een beetje om het trieste van deze avond te verbergen…

Het was namelijk de laatste avond zijn waarbij iedereen van de groep aanwezig zou zijn. Ik en Cécile gingen de volgende dag naar Hanoi om een motor te kopen of huren, twee mensen gingen naar Cat Ba en Ha Long Bay en de rest zou nog een dag in Ninh Binh blijven en zouden daarna naar Phong Nha vertrekken. We zouden elkaar overweg nog wel enkele keren tegen komen, maar of we nog eens met z’n allen samen zouden zijn, dat wisten we niet zeker. Niemand heeft namelijk 100% concrete plannen, enkel een vaag idee. Planningen veranderen namelijk nogal vaak als je aan het backpacken bent. Dus het is vaak zelfs geen goed idee om echte plannen te maken en alles al op voorhand te boeken, dan loopt het alleen maar mis!