Ik arriveerde 13 juli in Sri Lanka. Mijn ouders, broer en zus zaten op dat moment in Dubai en ik moest nog enkele dagen wachten totdat zij ook in Sri Lanka aan zouden komen. Die paar dagen heb ik gebruikt om nog eventjes te genieten van het leven als backpacker. Al was dat in Sri Lanka toch nog net een stukje moeilijker dan in de vorige landen waar ik ben geweest.

De meeste mensen hebben wel meegekregen dat er in april enkele aanslagen zijn geweest. Dit heeft ervoor gezorgd dat het toerisme in het land gigantisch hard naar beneden is gegaan. Er waren heel weinig toeristen en even weinig backpackers. Het eerste hostel waar ik verbleef was ik de enige gast. Ik heb daar twee dagen op mijn eentje gezeten. Ik vind het wel eens leuk om even rust te hebben en alleen te zijn, maar te veel kan ook. Ik besloot dan maar om nog enkele dagen naar Colombo, de hoofdstad van Sri Lanka, te gaan in de hoop dat daar meer backpackers zouden zijn. en gelukkig had ik gelijk! Al waren het er nog steeds niet veel. De avond dat we met het hoogste aantal backpackers in het hostel zaten, waren we met z’n achten. Doordat er zo weinig backpackers leken te zijn op dat moment was ik toch wel een beetje blij dat ik in Sri Lanka zou rondreizen met mijn familie.

Opnieuw naar de luchthaven

De avond dat mijn familie aan zou komen in Sri Lanka besloot ik naar de luchthaven te gaan. Zij hadden allemaal verwacht dat ik in het hotel op hen zou wachten, maar de luchthaven lag dichterbij. Om in de luchthaven te geraken moest ik eerst aan een officier van het leger uitleggen waarom ik het vliegveld binnen wilde en ik moest mijn paspoort laten zien. De beveiliging daar is echt wel imposant.

Nadat ik nog een entrance fee had betaald om binnen te mogen kon het wachten beginnen. Ik was aangekomen toen het vliegtuig landde, en toch heb ik nog bijna een uur moeten wachten tot ze eindelijk uit de luchthaven kwamen. Ik snap nog altijd niet waarom het zo lang duurde, ik was daar op een goed kwartier doorheen gelopen…

Ze hadden mij in de eerste instantie niet gezien. Ze verwachtten mij natuurlijk niet in de luchthaven en waren op zoek naar de gids met een bordje met hun naam erop (jep, we hadden een persoonlijke gids om ons door Sri Lanka te loodsen). Toen ze die hadden gevonden liepen ze de andere kant op en besloot ik maar om achter hun aan te gaan en hen te verrassen. Zelfs toen ik op mama haar schouder tikte en ze zich omdraaide, duurde het nog een seconde of twee voordat ze me herkende. Bij mijn vader duurde het zelfs nog langer…

Na een klein welkomsgeschenkje van de gids (hij noemt Sarath) zijn we naar buiten gegaan, naar ons busje en hebben we de chauffeur ontmoet (jaja, we hebben ook een persoonlijke chauffeur!) Nadat alle valiezen in de koffer waren geraakt was het tijd om naar het hotel te rijden en te gaan slapen. Het was ondertussen ook al wel middernacht geweest…

Negombo verkennen

De eerste ochtend in Negombo hebben we doorgebracht aan de vismarkt. We hebben gezien hoe de vissen op het strand gedroogd worden, hoe katten en kraaien gaan lopen met alle restjes van de vis en natuurlijk ook op welke manier de lokale mensen hun dagelijkse aankopen doen op de markt. En voor mijn familie was het meteen ook een kennismaking met jack-fruit, Aziatische bananen en de extreem goedkope prijzen voor deze vruchten. En natuurlijk ook hun geweldige smaak! De bananen konden door iedereen wel gesmaakt worden, jack-fruit was toch wel iets anders. Daar moesten mijn broers en zus niets van hebben. Het heeft ook wel een speciale zoete smaak als je het rauw eet.

Na de markt was het tijd om een stukje verder langs de kust te rijden en de haven te bezoeken. Al kan je het niet echt een haven noemen, het is meer een plek waar gewoon alle boten aan elkaar worden gebonden. En het was meteen ook een goede kennismaken met het verkeer in Sri Lanka voor mijn broers en zus. Mijn ouders zijn al enkele keren in Azië geweest, dus zij wisten een beetje wat te verwachten. Jasper vond het toch wel allemaal heel erg indrukwekkend! Ruben en Monia waren te hard gefocust om er echt op te letten…

Tegen de middag had onze gids een restaurant uitgekozen voor ons (helaas niet zo lokaal als mijn ouders en ik hoopte). Al moet ik wel zeggen dat het zeker en vast lekker was. En in de namiddag hadden we vrij. Mama, papa, Jasper en ik besloten om Negombo in te trekken. Ruben en Monia wilden graag aan het zwembad in het hotel blijven liggen.

We hebben Negombo verkent via de lokale wijken en niet langs de toeristische zeekant. Hier hebben we toch nog wel een paar uurtjes rondgewandeld. Ondertussen zoekend naar een winkel waar ze een simkaart konden kopen (ik had er al eentje) want de WiFi in het hotel stelde niet zo heel erg veel voor. Gelukkig maar dat mobiele data hier absoluut niet veel kost! Voor die simkaarten moesten we wel iets over hebben. We wilden er natuurlijk vijf kopen, en dat heeft ons toch meer dan een uur gekost uiteindelijk. De taalbarrière hielp hier ook niet echt mee natuurlijk… Uiteindelijk hadden we wel allemaal onze simkaarten en kon de zoektocht naar een restaurant beginnen.

Mijn ouders zijn grote fan van lokaal te gaan eten. Eerst en vooral omdat ze op die manier de eetcultuur leert kennen van het land waar je bent. Daarnaast is het vaak ook lekkerder dan het Westerse eten dat daar in restaurants wordt geserveerd en nog een heel stuk goedkoper! Plus, het is ook echt een ervaring om in een lokaal restaurant te gaan eten. Voordat mijn ouders er waren ben ik elke avond naar een ander echt lokaal restaurantje gegaan waar ze zelfs geen Engels kennen. Dan is het heel leuk om gewoon dingen aan te wijzen en proberen uit te zoeken wat het is. Zeker als een gigantische maaltijd je maar zo’n 0,50 euro kost…

In Negombo hebben we niet echt lokale restaurants gevonden en zijn we uiteindelijk voor een semi-lokaal restaurant gegaan. Ze hadden hier enkel Singalees eten, maar het was wel meer ingericht voor toeristen. We hebben een hele tijd moeten wachten op het eten (we hadden zes verschillende gerechten besteld en de eigenaar was de enige kok daar), maar het was het meer dan waard! In dat restaurant heb ik Kottu leren kennen. Een ongelofelijk lekker Singalees gerechtje! Het is een mengeling van roti, groentjes en eventueel nog vlees als je dat wilt. Kei simpel en elke keer ook volledig anders.

The Dutch Canal

Vandaag stond een boottochtje over een kanaal op het programma. Sri Lanka is lange tijd gekoloniseerd geweest door Nederlanders en zij hebben hier een aantal kanalen gegraven (of alle, slaven hebben dit voor hen gegraven…) om zo goederen gemakkelijker te kunnen transporteren. Nu worden die kanalen niet echt meer gebruikt, waardoor de kanten op sommige plekken dicht aan het groeien zijn. Dit zorgt natuurlijk wel voor een mooie natuur en veel dieren die daar leven. Terwijl we met ons bootje door het kanaal aan het varen waren, hebben we een hele hoop vogels gezien, een aantal varanen en ook een hele hoop tuktuks die over de weg langs het kanaal reden. Ondanks de motor achteraan het bootje was het toch een hele rustige boottocht. Gewoon al door het gelijkmatige tempo van het bootje doorheen het kanaal werd je rustig. We zijn dan ook nog in de mangrove gestopt om even te kijken naar een visser en een glaasje Arrack gedronken. Dit is een typische Singalese drank. Eerder aan de zoete kant, al was het toch niet echt zo mijn ding.

Nadat alle bekers leeg waren zijn we terug gevaren en niet veel later stonden we weer aan wal. Voordat we terug naar het hotel gingen stond er nog één activiteit op het programma: rijden met de tuktuk! Dat is iets dat je echt niet kan overslaan in Sri Lanka natuurlijk. Iedereen rijdt hier met tuktuks rond, het zou me niet eens verbazen als er meer tuktuks in dit land zijn dan mensen… Ik had al eerder met tuktuks gereden, dus niets heel speciaal voor mij. Mijn Jasper, die samen met papa en mij in de tuktuk zat vond het wel echt geweldig. Helaas was het maar een rustig ritje over de grote weg en geen zotte toer doorheen het stadscentrum en verschillende drukke en smalle straatjes. Dan heb je pas echt in een tuktuk gereden vind ik!