De feestdagen komen eraan, en dat betekend meestal een hele hoop eten! Tel daar nog eens al het eten van Thanksgiving bij op, en je hebt een gigantische hoop calorieën! Ik had geen wilskracht om neen te zeggen tegen al dat lekkere eten, dus moest ik een andere oplossing vinden. Waarom geen hike doen? Dat is tegelijkertijd het nuttige aan het plezante koppelen! En ik wilde de Tongariro al heel lang doen (meer dan een jaar!) dus dit leek me het ideale moment! En ik zou niet zomaar de eendaagse Tongariro Alpine Crossing doen, maar ik heb gekozen voor het vierdaagse Tongariro Northern Circuit.

En ik ben er zeker van dat je al foto’s hebt gezien van de hoogtepunten van deze hike, er is een reden waarom de Tongariro Alpine Crossing tot de beste dag hikes van de wereld behoort! En geen zorgen, ik zal ook enkele van die foto’s in deze blog steken, maar ik zal vooral focussen op de foto’s die je niet zomaar op google kan vinden (om toch maar een beetje anders dan anders te doen).

The way to Tongariro National Park

Om aan deze hike te beginnen moest ik helemaal van Auckland naar Whakapapa rijden, wat toch een mooie tocht is van zo’n vier uur. En hoe dichter bij Whakapapa, hoe mooier het landschap begint te worden. Er is meer en meer natuur en een half uur voor Whakapapa rij je het Tongariro National Park binnen. Dit gebied werd in 1887 uitgeroepen tot een nationale park en is daarmee het oudste nationaal park in Nieuw-Zeeland. Naast het feit dat het een nationaal park is, is het ook nog eens een dubbel Werelderfgoed gebied. Zowel voor de unieke fauna en flora, maar ook voor de culturele en spirituele significatie dat dit gebied heeft voor de Maori.

Voordat ik aan de hike zelf kon beginnen, was er nog één belangrijk detail dat ik moest checken voordat ik zou vertrekken: het weer! Je weet wel dat iedereen altijd klaagt dat het weer in België nogal wisselvallig kan zijn? Ik zal het zo zeggen: als je hier bent geweest klaag je niet meer over het wisselvallige weer in België. Het kan perfect en prachtig weer zijn, en een minuut later kan je plots in een sneeuwstorm zitten. En doordat de crossing zo hoog boven zeeniveau is (het hoogste punt is 1886 meter), is het weer volledig anders dan in lagere gebieden rondom het park. Gelukkig wordt het weer continu gemonitord door het DOC (Department of Conservation), maar zelfs dan is het nooit zeker.

Oh ja, en zeker niet te vergeten: je wandelt continu over actief vulkanisch gebied. Ook al wordt alles continu gemonitord, je weet nooit of de vulkanen (Mount Tongariro en Mount Ngauruhoe) plots uit zullen barsten of niet (het is al gebeurd dat Mt Tongariro zonder waarschuwing uitbarstte terwijl mensen op de track waren).

Toen ik aankwam in Whakapapa ben ik alvast even binnen gesprongen bij het DOC centrum om te kijken of het weer oké is voor de komende vier dagen. En alles zag er nog goed uit, het zou niet perfect zijn, maar het zou niet te koud mogen worden en het zou droog blijven. Het zag er dus wel oké uit. Ik heb ook mijn parkeerpasje gekregen zodat ik mijn auto kon laten staan zonder dat ik een boete zou krijgen. Na nog een paar laatste tips and tricks van de dames van DOC leek alles perfect in orde om aan de hike te beginnen! In de avond heb ik dan nog een laatste keer nakijken of ik alles in mijn backpack had steken. Nog net eventjes een mailtje sturen naar mama & papa met mijn planning in het geval er iets met mij zou gebeuren (veiligheid boven alles!) en dan genieten van een rustige avond in Whakapapa.

Dag 1: Whakapapa Village – Mangatepopo Hut (12,85 km)

Voordat ik begon aan de hike toch nog een laatste keer bij het DOC centrum binnen springen om een laatste update van het weer te krijgen en jawel hoor, het is al veranderd. Vandaag en morgen zou nog goed zijn, daarna zou de kans op regen en wind een stuk groter worden. Gelukkig heb ik tegen dan (normaal gezien!) de crossing al gedaan, dus zou het wel in orde komen.

Niet veel later was ik vertrokken, in een stralende en ongelofelijk warme zon! Ik heb mijn lesje geleerd van op Rangitoto en ik had een pet en een hele hoop zonnecrème meegebracht! En wat was ik daar blij mee. Het eerste half uur is er een klein bos om je van de zon te beschermen, maar dan plots is het bos weg en zijn er enkel nog grassen voor zover je kan zien. En ik zou geen bos meer zien tot het einde van de derde dag.

Aangezien vandaag een korte en gemakkelijke dag zou zijn en het weer goed is, besloot ik een kleine omweg te maken naar de Taranaki Falls. Het zou korter zijn om deze op de laatste dag te doen omdat ze dan op de route liggen, maar aangezien de kans op regen groot is op dag vier besloot ik ze toch nu al te doen. En jawel hoor, het was het zeker waard! Niet alleen gaf het me beetje extra tijd in het bos, maar de waterval zelf was een echt plaatje. Door het aangename geluid van het water en het mooie uitzicht, besloot ik om hier een korte pauze te nemen voordat ik recht naar mijn eindbestemming, Mangatepopo hut, zou wandelen.

Het was zeer jammer om het bos te moeten verlaten, maar het heeft ook wel een groot voordeel: je kan een heel stuk verder kijken zonder een hoop bomen die ‘in de weg’ staan. En het unieke landschap hier is het zeker waard. In de verte kan je aan de rechterkant Mt Ruapehu (2797m) en Pukekaikiore (1692m) zien en links is Pukeonake (1225m) zien. Omdat de hike begint op zo’n 1150m hoogte lijkt Pukeonake een klein heuveltje, Pukekaikiore een kleine berg en begint Mt Ruapehu toch al wel op een echte berg te lijken.

En na een kleine vier uur wandelen kwam ik aan op mijn bestemming: Mangatepopo hut. Of eigenlijk de camping vlak ernaast, aangezien de hut al volboekt was. Dus ja, ik had mijn tentje meegenomen! En wauw, wat een ongelofelijk mooie plaats voor de camping! Heerlijk beschut door een hoge bergkant en met uitzicht op Mt Ngauruhoe en aan de andere kant een uitzicht over het National Park. De ranger die in de hut verbleef was ook een zeer toffe en aangename man, net zoals de andere mensen die hier bleven overnachten. Het was een gezellige avond, en ik besloot vroeg mijn bedje in te kruipen. Om de grote menigte dag wandelaars voor de zijn op de Tongariro Alpine Crossing, zou ik proberen te vertrekken tussen 6u en 6u30 in de ochtend. De meeste mensen beginnen tussen 7 en 8 uur te wandelen vanaf het startpunt voor de Tongariro Alpine Crossing, dat een half uur voor de hut ligt. Door zo vroeg te vertrekken, zou ik een mooie voorsprong hebben en kunnen genieten van deze geweldige hike zonder al te veel mensen rondom mij!

Dag 2: Mangatepopo Hut – Oturere Hut (14,81 km)

Vandaag is dan eindelijk de dag! De Tongariro Crossing! Wat keek ik hiernaar uit! Het zou een zware dag worden, maar ook een ongelofelijk mooie dag, daar ben ik 100% zeker van. Alleen zo opstaan om 5:30 doet toch wel pijn hoor… Zeker nadat ik deze nacht niet zo heel erg veel heb geslapen omdat de sterren te mooi waren en ik daar net iets naar te lang ben blijven kijken.

Gelukkig had ik een beetje motivatie om uit mijn tent te kruipen en een uurtje later was mijn tent mooi ingepakt, had ik ontbeten en was ik klaar om te vertrekken! En het vroege opstaan was het zeker waard. Er waren zo goed als geen mensen op het pad, en ik zou het grootste deel van de klim in de schaduw doen. Toch een heel stuk aangenamer dan een klim van zo’n 250 meter in de zon te moeten doen…

En wanneer ik zeg ‘er zijn bijna geen mensen op het pad’, dan bedoel ik ook echt bijna geen mensen. Ik heb gisteren een beetje met de ranger gebabbeld over cijfers. Wanneer Nieuw-Zeeland open is voor toeristen komen op goede dagen zo’n 3000-4000 mensen per dag deze hike doen. Omdat er zo goed als geen buitenlandse toeristen meer zijn en het laagseizoen is, zijn er momenteel rond de 400 mensen die deze hike doen. Dat is TIEN keer minder! Ik kan me de verhalen van de rij mensen onmiddellijk voorstellen. Covid-19 heeft duidelijk toch wel enkele voordelen (voor de gelukkigen onder ons).

Het pad begon rustig met een goed onderhouden pad dat redelijk vlak was met enkele kleine klimmetjes. Alsof het ons wilde opwarmen voor wat er komen zou. En hier begon ik pas te beseffen hoe geweldig het is om dit alleen te kunnen doen, zonder een gigantische hoop mensen rondom mij. Tot nu toe heb ik vijf (VIJF!) mensen geteld onderweg. En niet veel later begon het echte werk: The Devil’s Staircase.

The Devil’s Staircase

The Devil’s Staircase is de klim van 250 meter. En die is ongelofelijk steil! Ondanks dat de klim zo steil is, is ze wel niet moeilijk. Dit omdat er allemaal treden in de rotsen zijn uitgehakt. Dus mocht je er ooit aan denken deze hike te doen als je in Nieuw-Zeeland bent: met een dagrugzak met een beetje water en eten in is dit bijna een gemakkelijke wandeling. Mijn rugzak met eten voor enkele dagen, kledij, tent, slaapzak en alles erop en eraan was net ietsjes zwaarder dus ik heb iets meer afgezien. Maar dat wilt niet zeggen dat ik er niet van heb genoten!

Eenmaal boven op The Devil’s Staircase heb ik even een pauze genomen en genoten van het uitzicht over de vallei waar ik zonet doorheen was gelopen. Het landschap hier is zo ongelofelijk anders dan alles dat je gewoon bent en je waarschijnlijk tot nu toe in je leven hebt gezien. Dit zijn allemaal vulkanische rotsen met hier en daar misschien een plantje, wat het een beetje doet aanvoelen alsof je op Mars rond aan het lopen bent.

Mt Ngauruhoe

Heel veel tijd om te blijven kijken was er niet, ik wilde voor de grotere hoop mensen blijven. Na de Devil’s Staircase komt er een zeer gemakkelijk vlak stuk. Aan de rechterkant heb je nu een ongelofelijk mooi zicht op Mt Ngauruhoe en links is er bergrug. Samen omringen zij dit plateau. Dit was ooit een vallei, maar die is opgevuld met vulkanisch materiaal door alle uitbarstingen van de vulkanen rondom de vallei. Hierdoor is dit vlakke plateau gecreëerd.

Nadat je dit plateau over hebt gestoken en je hebt kunnen genieten van Mt Ngauruhoe, is het tijd om nog een beetje verder af te zien. The Devil’s Staircase mag dan wel een lange en steile klim zijn, de volgende klim doet zeker en vast niet onder. Maar met deze klim ga je wel (letterlijk en figuurlijk) naar het hoogtepunt van de hike: The Red Crater.

Grootste verschil tussen deze klim en The Devil’s Staircase? Hier zijn geen trappen, dus je bent eigenlijk over losse rotsen aan het klimmen. Toch een beetje oppassen hier dus! Eindelijk een leuke uitdaging! Als je het aandurft om af en toe eens achter je te kijken, kan je nogmaals een blik werpen op Mt Ngauruhoe (ja hoor, deze berg gaat je nog een hele tijd blijven achtervolgen!) En voor je heb je een rots die verdacht veel op een gezicht lijkt (of ligt dat aan mij?) En dan net wanneer je denkt dat het nooit gaat eindigen, zie je het: het hoogste punt van de hike: The Red Crater.

Een laatste push om die laatste paar meters te doen over de nu wel zeer losse stenen. En met een afgrond zowel aan de linker- als rechterkant is dit niet de plaats waar je wilt vallen… En hier besef je des te meer dat je deze hike absoluut niet wilt doen als het weer niet ideaal is. Toen ik vertrok was het weer perfect en aangenaam en was er bijna geen wind. Nu, omdat ik niet meer beschermd was door de bergen rondom mij, voelde ik plots de wind oppikken en het was het laatste half uur ook stevig afgekoeld. Wat zo’n 200 meter verschil in hoogte al niet kan doen.

The Red Crater

En dan zie je The Red Crater en vergeet je alles. Dit is echt een andere wereld. En ik heb eigenlijk geen idee hoe ik het kan beschrijven. Ik zal toch een poging doen. Vanop dit hoogste punt kijk je neer op een krater van een vulkaan die aan één kant volledig open is. Volledig weggeblazen tijdens een vorige uitbarsting. En overal in de krater zijn er stukken rood gesteente die afwisselen met grijze en zwarte plekken. En als je een beetje omhoog kijkt zie je Mt Ngauruhoe op de achtergrond. En als je eventjes naar rechts kijkt, kan je Mt Tongariro zien. Jep, ik weet dat deze uitleg op niks trekt en gelukkig zijn er foto’s! Dus hierbij presenteer ik: The Red Crater!

The Emerald Lakes (Ngā Rotopounamu)

Nadat ik een beetje bekomen was van de ongelofelijk indrukwekkende Red Crater, was het tijd voor het volgende waardoor mijn mond open zou vallen: The Emerald Lakes (en de afdaling daar naartoe). Net zoals de laatste paar meters naar The Red Crater was dit los gesteente met aan beide zijden een gezellige afgrond. Het was een afwisseling van lopen, stappen en naar beneden glijden en hopen dat je niet te ver naar rechts of links af zou wijken of het zou niet goed aflopen.

Om het toch een beetje minder angstaanjagend te maken heb je wel continu een zicht op de Emerald Lakes (als er geen wolk in de weg zit natuurlijk). Drie helderblauwe (emerald) meren die aan het einde van de afdaling liggen. Hun kleur is zo intens dat het bijna lijkt alsof dit niet natuurlijk kan zijn.

Eenmaal veilig aangekomen aan de Emerald Lakes was het tijd om nog eventjes een pauze te nemen. En waar beter dan op die ene rots waar normaal een rij toeristen staat om een foto te nemen van hun met de meren? Nu kan ik hier in alle rust een aantal minuten op zitten zonder dat ook maar iemand mij stoort, heerlijk! Hierna nog een klein stukje verder naar beneden en dan had ik het ergste overleefd (of dat dacht ik toch).

Blue Lake (Te Wai Whakaata o te Rangihīroa)

Eenmaal dat je voorbij de Emerald Lakes bent gewandeld splits het pad in twee: rechtdoor gaat naar het einde van de Tongariro Alpine Crossing, de afslag naar rechts gaat naar Oturere hut. Hoewel ik naar Oturere hut moest, besloot ik nog eventjes verder rechtdoor te gaan, tot aan Blue Lake. Dit is een meer zoals de Emerald Lakes, maar donkerder van kleur en een heel stuk groter. Wat ik niet wist, is dat je vanaf Blue Lake een zeer goed zicht hebt op de Red Crater, dus dat was een zeer leuke verrassing en heel mooi meegenomen.

Tegen dat ik aankwam aan Blue Lake was het tijd voor een lunchpauze en even een momentje om proberen te vatten wat ik allemaal gezien heb in de afgelopen paar uur. Dat is niet gelukt in die korte tijd, het zou nog enkele dagen langer duren om deze landschappen te verwerken in mijn hoofd. En dat was nog niet eens het einde…

Oturere Valley

Na een stukje terug te hebben gelopen naar de plek waar de weg splitst, ging de wandeling verder rondom de laagste van de Emerald Lakes en nadien bergafwaarts. En dit was een onverwacht moeilijk stuk. Ik denk zelfs bijna moeilijker dan de afdaling van Red Crater tot de Emerald Lakes. De grond was vaster, maar er waren een hele hoop kleine losse steentjes die er alles aan deden om je uit te laten glijden. En omdat deze afdaling nog steiler was, was dit wel echt gevaarlijk. Gelukkig ben ik maar één keer uitgegleden en kon ik mij gemakkelijk vastgrijpen aan een rots vlakbij.

En opnieuw was er een ongelofelijk uitzicht om je af te leiden van de angst om naar beneden te donderen. Deze keer had je uitzicht op het oppervlak van de maan. En hij kan natuurlijk niet ontbreken: Mt Ngauruhoe aan de rechterkant. Oturere Valley was volledig gevuld met rotsblokken die tijdens de vulkanische uitbarstingen uit te vulkanen geworpen werden, waardoor het het gevoel gaf van over de maan te lopen. Voor zij die Lord of the Rings gezien hebben: de vlakte voor de deuren van Mordor waar de twee legers tijdens de derde film bijna met elkaar vechten doet mij hier het meeste aan denken. Je kan bijna zien dat het hier gefilmd is. Voor zij die zich dit beeld niet meteen voor de geest kunnen halen, hier is een foto.

Na een dik half uur over deze vlakte te wandelen veranderd het landschap plots naar een woestijnachtig landschap. Of anders gezegd: gewoon een hele hoop zand met nog meer rotsblokken. En niet veel later kom je aan aan de hut! Ook al was ik heel blij dat ik eindelijk aan de hut was zodat ik mijn backpack van mijn rug kon halen, ergens was het ook wel echt spijtig. Ik had echt ongelofelijk hard van deze dag genoten en het mocht nog een heel stuk langer duren van mij!

Oturere falls

De dag was nog niet helemaal gedaan. Er was een kleine hike die je naar de waterval vlak bij de hut bracht. De ideale plek om eventjes op te frissen en alle zweet van je af te wassen. En ook gewoon om nog eventjes te zitten en te genieten van de waterval en terug te denken aan deze ongelofelijk indrukwekkende dag.

Mocht je ooit in Nieuw-Zeeland belanden: ik kan je deze hike alleen maar ten zeerste aanraden. En als je deze hike zou willen doen, laat het me weten en ik kom met plezier mee (en zal je persoonlijke gids spelen)! Ik kom zeker eens terug om de Tongariro Alpine Crossing te doen in één dag, zodat ik een kleine rugzak kan meenemen en het allemaal net iets gemakkelijker is en ik nog meer foto’s kan nemen! Maar ook al ben ik alvast al aan het denken aan de volgende keer dat ik hier terug zal komen, mijn hike zit er nog niet op. Ik heb nog twee dagen in het Tongariro National Park door te brengen. En ook al zullen die dagen niet zo indrukwekkend zijn als deze, ze gaan nog steeds ongelofelijk mooi zijn, daar ben ik zeker van!