Ik was dus net naar Whangarei ‘verhuisd’ om frambozen te gaan plukken. Ik was voorheen wel al eens langs Whangarei gereden op een road trip met Joe en Esmée, maar een uurtje is natuurlijk niet genoeg tijd om de omgeving te verkennen. Nu heb ik een maand en dus tijd genoeg om de omgeving wat beter te verkennen!

Whangarei

Whangarei Falls

Het eerste dat op de planning stond (en het dichtste bij was) was Whangarei Falls. Deze kan je perfect te voet bereiken vanuit het centrum van Whangarei centrum, het is een klein uurtje wandelen. En het is het zeker waard om te voet te gaan en niet met de bus. De wandeling gaat langs de kleine rivier die van de watervallen komt en zorgt natuurlijk voor een hele hoop mooie beelden. En het bos zorgt voor de nodige schaduw, wat wel aangenaam is op een zonnige en warme dag.

Uiteindelijk heb ik toch iets meer dan een uur over de wandeling gedaan. Komt ervan als je om de vijf minuten stopt om een foto te nemen… maar ik ben er geraakt! Hier kan je ook goed zien dat het al een aantal weken niet meer heeft geregend hier in het noorden. Er is nog steeds water maar het is een stuk minder dan buiten de zomerperiode!

Na een lekkere lunch boven aan de watervallen was het tijd om terug te keren, ik had nog een stukje te wandelen. Op de terugweg heb ik wel nog een kleine omweg genomen via een wandelpad dat een aantal meter boven de grond loopt, zodat het lijkt alsof je door de toppen van de bomen loopt. Was een leuke extra, maar dit was toch nog een stuk spectaculairder in The Redwood Forest in Rotorua.

Abbey Caves

Deze grotten zijn een tweede grote attractie in Whangarei. Grotendeels omdat er in de grotten glimwormen leven. En het is gratis! Het kost je geen hopen geld zoals in bepaalde andere grotten. Het zullen er inderdaad niet zo veel zijn als in die betaalde grotten, maar als het gratis is kan je niet klagen!

De grotten liggen een stuk verder van het centrum van Whangarei dan Whangarei Falls. Je kan dit wel te voet doen, maar ze gaven kans op regen voor vandaag en ik had geen zin om helemaal doorweekt te zijn op het einde van de dag. Dus dan maar met de auto! Niet veel later had ik de Abbey Caves gevonden. Dat was iets moeilijker dan verwacht, er zijn niet echt veel bordjes die de weg wijzen. Nadat ik de auto geparkeerd had was het nog een kleine 15 minuten wandelen tot de eerste grot. De grotten zijn toegankelijk, maar je moet zeker oppassen waar je je voeten zet. Er zijn losse stenen, steile afdalingen, stukken water waar je doorheen moet waden… Dus zorg dat je kleren aan hebt die vuil mogen worden! En schoenen die nat mogen worden! En vergeet natuurlijk ook geen hoofdlamp, anders wordt het nogal moeilijk om te navigeren.

Je moet niet heel diep de grot inlopen om de eerste glimwormen te zien. Na nog geen vijf minuten zag ik de eerste glimwormen al. Het waren er niet zo heel veel, maar als je je hoofdlampje uit doet kan je ze niet missen. En er is niet slechts één grot, er zijn er drie! De eerste is de langste en de gemakkelijkste om doorheen te lopen. Het is een hele hoge grot, je moet nooit kruipen of bukken om verder te wandelen. Ook al ben ik niet helemaal tot het einde gelopen, ik denk dat dit ook wel de langste grot is.

De tweede was een klein beetje een teleurstelling. Er waren maar heel weinig glimwormen aanwezig in deze grot en je moest nogal wat moeite doen om tot het einde van de grot te geraken, dat gelukkig wel niet al te ver was.

En dan de derde en laatste grot. Deze is een goede combinatie van de vorige twee grotten: een hoop gloeiwormen en toch ook met een paar hindernissen om te overwinnen. In deze grot ben ik het langste gebleven om de grot te verkennen en foto’s te maken. En ik kan eerlijk gezegd niet klagen van de foto’s die ik uiteindelijk heb gekregen! (Merci papa om mij een goed fototoestel te verkopen 😉 ).

Cape Brett

Ik wandel al eens graag en in Nieuw-Zeeland zijn er een hele hoop plekken waar je trekkings kan doen. De ene al mooier dan de andere natuurlijk, maar elk met hun eigen charmes. Enkele maanden geleden had ik gelezen over een wandeling naar een oude vuurtoren. Het is een wandeling van twee dagen: op dag één loop je 16.8 km naar de vuurtoren en dag twee loop je 16.8 km terug. Ik dacht dat dat wel een toffe en niet al te zware wandeling zou worden. Wel, ik had hier beter iets meer nagedacht…

De start van de wandeling ligt in Rawhiti, een uurtje ten noorden van Whangarei. Mijn originele plan was om het laatste weekend dat ik in Whangarei was, voordat ik terug naar Takapuna ging om voor Double Dutch Fries te werken, de wandeling te maken. Nu bleek dat Joe en Esmée datzelfde weekend gingen vertrekken op hun trip rond Nieuw-Zeeland. En ik wilde natuurlijk wel nog even fatsoenlijk afscheid nemen van hen. We hebben uiteindelijk wel zo’n vier maanden samen gewoond.

Vrijdag was mijn laatste werkdag frambozen plukken en na een douche te hebben genomen begon ik aan de twee uur durende reis naar Takapuna. Dan kon ik zaterdag met Joe en Esmée nog wat leuke dingen doen: gaan bowlen, ijsje gaan eten… en dan zou ik zondagochtend naar Rawhiti rijden om met de wandeling te beginnen. Ik wilde graag rond 9:30 beginnen wandelen, en aangezien het een rit is van zeker drie uur (zonder stoppen) betekende dat om 5:30 opstaan.

De eerste dag

Toen de wekker afging deed dat wel eventjes pijn. Gelukkig had ik mijn ontbijt de dag ervoor al klaar gemaakt en moest ik enkel nog mijn laatste spulletjes in mijn backpack steken voordat ik kon vertrekken. En dan kon de reis beginnen. Eerst nog een kleine tussenstop maken in Whangarei om water te kopen (er is geen water op Cape Brett door de weinige regen de laatste weken) en een beetje later dan gehoopt kwam ik tegen 10:00 aan op het vertrekpunt. Het was 10:30 eer ik echt kon vertrekken aan twee zeer zware dagen.

Het eerste uur van de wandeling word je meteen al getest, het pad loopt namelijk meteen naar het hoogste punt van de hele wandeling, de top van Pukehuia, 345m boven de zeespiegel. En aangezien je vertrekt aan de kust is dat al 345m om te klimmen! Gelukkig is er toch een mooi uitzicht vanop deze top over de Bay Of Islands. Je kan hier eventjes uitrusten op een bankje en ondertussen genieten van het uitzicht voordat je weer recht moet staan en verder wandelen.

Die klim heeft ervoor gezorgd dat ik al stevig aan het zweten was. Ik was namelijk een hoop gewicht mee aan het sleuren in mijn rugzak. En dat gewicht werd voornamelijk veroorzaakt door het water. Doordat er geen water is op Cape Brett moest ik voor twee dagen water meenemen, wat resulteerde in zo’n zeven liter. Zeven kg water, een slaapzak, een paar extra kleren, een vest voor ’s avonds, eten voor de twee dagen en natuurlijk ook nog een regenjas. Ik denk dat ik toch gemakkelijk aan zo’n elf-twaalf kg zat, wat meer was dan ik meesleurde op mijn trekking in Nepal…

Nu ja, ik ben geen opgever (of toch niet op dit vlak) en ben dus moedig verder gewandeld. Terug naar beneden en terug naar boven en terug naar beneden en terug naar boven en… Er was zo goed als geen stuk aan deze wandeling dat echt vlak was. Of toch zeker niet voor lang.

Na zo’n drie uur wandelen (met de nodige pauzes) was ik ongeveer op de helft, waar een klein hutje en een bankje staat. Ideaal om mijn middageten op het gemakje op te eten en een iets langere pauze te houden. Tot nu had ik redelijk veel onder de bomen gelopen waar veel schaduw was, maar toch was ik al ongelofelijk aan het zweten. Nadat ik terug verder begon te lopen werden de bomen minder en werd het zweten dus nog een beetje erger. Gelukkig begon er ook wel meer wind te komen, heerlijk om zo een klein beetje af te koelen!

Na nog een uur wandelen kwam ik op een kruising voor een keuze te staan. Er is hier namelijk de optie om naar Deep Water Cove te wandelen, een kleine baai. Maar dit betekent wel dat er anderhalve km wandelen bij komt. En niet te vergeten ook nog zo’n 200 hoogtemeters. Ik was ondertussen toch al goed moe aan het worden maar ik wilde niet opgeven en het volledige pad wandelen, dus begon ik naar Deep Water Cove te wandelen. Naar beneden is geen probleem en heeft een paar mooie foto’s opgeleverd, maar terug naar boven wandelen is toch ietsjes meer afzien. Ik heb het gehaald, maar het was nu wel nog steeds een dikke vijf km wandelen.

Gelukkig werd het hierna ietsjes vlakker. Tot het laatste stuk. De laatste paar honderd meter heeft me mijn laatste energie gekost om erdoor te geraken (en een heel aantal keer pauzeren om op adem te komen). En dat kwam grotendeels doordat ik het einde bijna zag liggen. Helaas lag er tussen mij en het eindpunt nog een stevige klim lag. En dat was niet per sé een hoge berg, maar vooral een heel stijle berg.

Maar het is me gelukt, ik ben boven geraakt en vanaf daar zie je de vuurtoren. Die echt klein is! Ik had een hoge en grote vuurtoren verwacht, maar deze was niet hoger dan tien meter. Nu was het enkel nog afdalen tot aan de hut (en eventjes stoppen om de vuurtoren van dichtbij te bekijken) en dan kon ik eindelijk mijn rugzak van mijn rug doen en ontspannen voor de rest van de avond!

Ik was niet de enige die de hike had gedaan vandaag, er waren nog zo’n zeven andere mensen. Samen hebben we er een leuke (en vooral rustige) avond van gemaakt en zijn we met z’n allen natuurlijk vroeg gaan slapen. Morgenvroeg wilde iedereen met het eerste licht vertrekken zodat we niet te veel last zouden hebben van de hitte die de zon zou brengen.

De tweede dag

De zon komt op rond 7:30, dus iedereen plande om ten laatste om 8:00 onderweg te zijn. Helaas was het weer vandaag niet zo goed als gisteren. In het begin ben je daar blij mee, lekker veel wolken en wind zodat het niet te warm wordt. Maar tegen de middag begon het te regenen… Dat was toch een stuk minder aangenaam. En niet per se omdat we nat werden want het regende niet heel hard. Maar omdat hierdoor de luchtvochtigheid enorm steeg, waardoor je zweet moeilijker verdampt en het dus lijkt alsof je plots veel harder aan het zweten bent! Maar nu genoeg over zweet, terug focussen op het wandelen zelf.

Het voordeel van twee maal dezelfde weg te doen is dat je ongeveer weet wat je te wachten staat en hoe lang het nog wandelen is vanaf bepaalde punten. Deze keer geen extra omwegen, gewoon de kortste weg terug. Ik was nog steeds een beetje moe van gisteren en het weer hielp natuurlijk ook niet echt mee. En net voor het einde van de hike ben ik ook nog gestoken door een wesp in mijn enkel… Dat gaat een dikke voet worden voor een paar dagen, ik keek er al naar uit. Al was het toch nog steeds een hele mooie wandeling en een goede fysieke uitdaging.

Ondanks dat het toch een heel stuk zwaarder was dan eerst gedacht ben ik heel blij dat ik het gedaan heb. Ik heb mijn grenzen weer net een beetje verder kunnen verlengen en ik ben klaar voor de volgende trekking!

Werken in een foodtruck

Na deze twee dagen hiken was het tijd om terug te keren naar Takapuna. Mijn werk als frambozenplukker zat erop voor nu en ik ging nog een maandje voor Double Dutch Fries werken. Tim was namelijk van plan om twee weken op vakantie te gaan en het is dan een geruststelling als je een aantal mensen hebt die weten hoe het restaurant werkt en het draaiende kunnen houden. Al waren die plannen ondertussen een klein beetje veranderd…

Na de samenwerking met Wise Boys besloot Tim om het restaurant te sluiten en zich volledig te gaan focussen op de foodtruck en zijn evenementenbedrijf. Daarnaast ook nog een restaurant draaiende houden 7/7 was iets te veel van het goede. Dus in plaats van nog een maand in een restaurant te werken, zou ik een maand lang rondrijden met de foodtruck naar verschillende evenementen om frietjes te verkopen. Niet dat ik daar een probleem mee had, ik heb de foodtruck altijd al leuk gevonden.

Nadat ik een week verschillende evenementen had gedaan met de foodtruck, gaande van frietjes verkopen op een golfbaan, een gigantische landbouwmarkt, een bedrijfsfeest… kwam een bepaald virusje roet in het eten gooien (gelukkig niet letterlijk). Van de ene dag op de andere werd het allemaal nogal serieus en besloot de overheid om alle evenementen met 500+ aanwezigen te verbieden, een paar dagen later volgde alle evenementen met 100+ aanwezigen. En nog geen week later zaten we hier op een level 4 lockdown. En sinds dan zit ik vast in Takapuna. Net zoals iedereen vast zit. En aangezien sommige mensen het woord corona ondertussen al een beetje beu zijn, ga ik hier in een aparte post een beetje meer over uitweiden. Waarom ik besloten heb ik Nieuw-Zeeland te blijven, wat de effecten zijn, hoe alles hier verloopt…

En voor nu, blijf allemaal gezond en luister niet naar alle 5G en Covid-19 complottheorieën! 🙂