Dag 4 (Chuile – Sinuwa)

Ook deze ochtend, ondertussen dag vier van de trekking, hebben Anuar en ik de wekker wat vroeger gezet in de hoop dat we de zonsopgang zouden kunnen zien op de bergen. Ik had al zo’n vermoede dat het weer voor niets zou zijn en jammer genoeg had ik gelijk. Dus heb ik me mooi omgedraaid en heb toch nog een beetje verder geslapen. En dat was zeker nodig, zo elke dag een aantal uur wandelen begin je na een tijdje wel te voelen.

Na het ontbijt was het weer tijd om verder te wandelen. Gelukkig geen trappen omhoog deze keer, maar wel een stevige afdaling. Dat vonden mijn benen in het begin absoluut niet aangenaam, waardoor ze het eerste kwartier echt gigantisch hebben getrild. Dat helpt niet echt mee als je je grip op de stenen moet bewaren (het had een beetje geregend en het was dus nat en glibberig). De kans dat je uitglijdt en een paar meter naar beneden valt bestaat jammer genoeg altijd.

Beneden aangekomen was het weer tijd om een brug over te steken. Om de een of andere reden was deze brug zeer onstabiel. Dus als je er met meer dan één persoon over probeert te lopen, lijkt het alsof je dronken bent. Je kan gewoonweg niet in één rechte lijn lopen. En ik kan wel verklappen dat dit niet de enige brug was waarbij dit het geval was. Er zouden er nog velen volgen!

Het meest deprimerende aan trekken is dat, als je ergens een stuk afdaalt, je dat stuk terug opnieuw moet opklimmen. Dus die afdaling van een uur die we zonet gedaan hadden, mochten we deze keer weer mooi opnieuw omhoog klimmen. Het voordeel was wel dat de wolken nu begonnen weg te trekken en de zon door begon te komen. Dus misschien zou het toch nog een mooie dag gaan worden vandaag! Ook mijn benen waren niet meer aan het trillen nu, ik denk dat ze eindelijk fatsoenlijk wakker waren geworden. En het werd alleen maar beter. Nadat we terug omhoog waren geklauterd, bleef de weg voor de rest van de voormiddag redelijk vlak (voor zover dat mogelijk is in de bergen natuurlijk).

En wat een ongelofelijk mooie dag was het vandaag wel niet?! Doordat we niet heel de tijd omhoog en naar beneden moesten, kon ik beter op mijn omgeving letten. En dat was vandaag wel echt nodig. We liepen in de voormiddag door een vallei met verschillende kleine lokale dorpjes. Hier kon je heel mooi alle rijstvelden zien en hoe de lokale mensen aan het werk zijn (of niets aan het doen zijn, dat was ook mogelijk).

In de middag hebben we geluncht in Chhomrong (en neen, die tweede ‘h’ is geen typefout). Hier heb ik een beetje geprofiteerd omdat we plots snelle 4G hadden. Dat was ondertussen toch alweer een dag of drie geleden, ocharme wij… Na de lunch begint er ook een bepaald patroon te ontstaan: het weer verandert altijd tijdens onze lunch. Deze keer begon het tijdens de lunch te regenen. Dus hadden we ons voorbereidt met regenjassen, regenbroek en regenhoezen voor de rugzak. En natuurlijk, na enkele minuten stopt het met regenen waardoor we alles weer uit konden doen. Want het is toch net te warm om met al die extra kleren aan rond te lopen.

De rest van de dag was weer redelijk wat stijgen en dalen en het mooie uitzicht over de dorpjes begon ook een beetje te verdwijnen. Maar in de vroege namiddag was het wandelen weer voorbij en kwamen we aan op onze eindbestemming: Sinuwa. Naast de gebruikelijke routine die we elke avond doen, hebben we deze avond een keertje goed kunnen lachen met de groep Taiwanezen die ook in onze guesthouse verbleven. Ze hadden namelijk hun kleren gewassen in het toilet (vraag me niet waarom) en ze hadden een aantal dingen doorgespoeld… Dus kon de eigenaar van het guesthouse in de pijpleiding gaan zoeken naar een paar kleren 🤔. Ik denk dat die zijn avond ook anders had voorgesteld!

Dag 5 (Sinuwa – Deurali)

Normaal heb ik niets tegen honden, maar de hond die hier leeft zou ik zo de nek om wringen. Elk uur van de nacht vond hij het nodig om vijf tot tien minuten te blaffen en rond te rennen. Geen idee naar wie of wat hij aan het blaffen was, maar dat heeft er wel voor gezorgd dat ik deze nacht bijna niet heb geslapen. Wat en geweldig begin van de dag! Al had het misschien kunnen liggen aan het feit dat het deze nacht nieuwjaar was in Nepal. Welkom in 2076 en een heel gelukkig nieuwjaar iedereen!

En om het nieuwe jaar te vieren besloot het weer ook mee te werken en kregen we een ongelofelijk mooi uitzicht in de ochtend. Het enige negatieve puntje deze ochtend was dat ik voor de eerste keer echt spierpijn heb gehad in mijn benen. Dat hoort er nu eenmaal bij, dus was het eventjes doorbijten in het begin en eenmaal dat we de eerste minuten hadden gewandeld en de benen opgewarmd waren, ging de pijn ook stilletjes weg.

Heel de voormiddag was het mooi weer en hadden we een ongelofelijk mooi uitzicht op alle bergen rondom ons. Volledig anders dan gisteren! En eerlijk is eerlijk, ook al zijn de bergen ongelofelijk adembenemend om te zien, ik was meer onder de indruk van de charme en de rustigheid van gisteren. Ik vond dat iets unieker dan de bergen waar we nu doorheen lopen.

Ondertussen ben ik ook met een Belg aan de praat geraakt. We hebben elkaar al eerder gezien, maar nu hebben we echt een tijdje samen gelopen en heel wat gebabbeld. En na enkele dagen niets dan Engels praten is het echt wel aangenaam om ook eventjes terug Nederlands te praten.
Nu bleek ook nog dat de Belg waarmee ik aan het babbelen was de broer is van de eigenaar van Bar Stan in Leuven. Dat laat toch maar weer eens zien hoe klein de wereld is…

Om te lunchen zijn we gestopt in een dorpje dat ‘Himalaya’ heet. En hier hebben we samen gegeten met de twee Belgen. Zij zijn nadien verder door gelopen dan wij, dus ik zou hen pas terug zien over een dag of 2.
En zoals altijd is het weer veranderd tijdens de lunch. Het is opnieuw bewolkt geworden en het voelde heel de tijd aan alsof het zou gaan regenen. Gelukkig heeft het dat niet gedaan, maar het werd wel steeds mistiger. Op een bepaald punt was het zo erg dat we niet meer dan een meter of twee voor ons uit konden kijken. Gelukkig is de mist op tijd weggetrokken (of zijn wij eruit gelopen?) want net toen we uit de mistbank kwamen, zagen we voor ons een gigantische lawine waar we overheen moesten wandelen. Er is dan wel een pad, maar het is toch aangenamer om hierover te lopen wanneer je meer dan enkele meters voor je uit kan kijken!

Niet veel later zijn we veilig aangekomen in ons guesthouse in Deurali. Na de gewone routine (we hebben deze avond ook mens-erger-je-niet gespeeld, blijkbaar ook kei populair in Nepal!) zijn we ons bedje in gekropen. Ondertussen begint het ‘s nachts toch al stevig af te koelen, dus was ik toch heel blij met de extra dikke deken die we kregen.

Dag 6 (Deurali – Machapuchre Base Camp)

Deze ochtend werd ik echt heel erg uitgeslapen wakker. Het was al een hele tijd geleden dat ik nog eens zo goed heb geslapen. Deze ochtend zijn we een beetje gehaast vertrokken. Het was zo’n mooi weer dat Jayram meteen wilde vertrekken. Op die manier hadden we nog de kans om al tot Annapurna Base Camp te gaan en misschien twee keer van het uitzicht daar te kunnen genieten.

De tocht naar Machapuchre Base Camp was maar twee uur, maar wel de meest gevaarlijke tot nu toe denk ik. Hier lag de sneeuw echt hoog en hebben we ook heel de tijd onze crampons gedragen. Doorheen de vallei liep er een vrij stevige rivier die we twee keer moesten oversteken. En dat was deze keer niet met dezelfde stevige bruggen als waar we eerder al enkele keren over zijn gewandeld, maar deze keer ging het over dunne ijzeren en wankele brugjes die half geïmproviseerd in elkaar waren gezet. Ik had er eerlijk gezegd niet al te veel vertrouwen in, maar het is niet dat ik veel keus had.

Ik ben er heelhuids overheen geraakt, toch wel een kleine geruststelling. En niet veel later kwamen we aan in MBC. Hoewel het nog maar 10u was, hebben we iets kleins gegeten. Het zou nog een tijdje duren voordat we echt fatsoenlijk zouden kunnen eten. Want we zouden eerst nog naar ABC gaan, nu de zon nog scheen en er nog geen wolken te zien waren. Helaas begonnen de wolken te verschijnen eenmaal dat we op weg waren naar boven. En toen we eenmaal boven aan waren gekomen was het volledig dichtgetrokken. Dat kon ons niet tegen houden om toch al enkele foto’s te maken natuurlijk!

Ongeveer twee weken geleden is er op ABC een gigantische lawine geweest (gelukkig was er op dat moment niemand daar). Al heeft die lawine er wel voor gezorgd dat alle guesthouses op ABC met de grond gelijk gemaakt zijn. Als je zo de ravage ziet, doet dat je toch echt wel eventjes stilstaan en nadenken. Je weet maar nooit of er plots een hoop sneeuw naar beneden begint te vallen. Het helpt ook niet echt dat er op de achtergrond continu lawaai is van vallende steentjes die van verschillende bergen afrollen. Ik had absoluut niet verwacht dat je dat zo ongelofelijk luid zou horen. En toen we een half uurtje boven waren, was er ook plots een lawine in de verte. Het was geen al te grote en hij was veraf, maar zelfs dan kan je je perfect inbeelden dat wanneer je daaronder staat er niet veel mogelijkheden zijn om aan die lawine te ontsnappen.

Uiteindelijk zijn we nog een hele tijd boven gebleven in de hoop dat er nog een paar gaatjes in de wolken zouden komen, maar helaas heeft het niet mogen baten. Het begon ondertussen ook al stevig af te koelen en we zouden ook nog een uurtje naar beneden moeten wandelen (of toch glijden, dat is veel leuker). Dus besloten we het maar op te geven en terug naar MBC te gaan om iets te eten en op tijd te gaan slapen. Want morgen gaat de wekker alweer om 3:30 om op tijd te zijn om de zonsopgang te kunnen zien! Hopelijk gaat het dan heel erg mooi weer worden en zijn we niet voor niets helemaal tot hier gewandeld!