Vroeg opstaan

3:30. De wekker ging. Tijd om op te staan. Jammer, ik was net in slaap gevallen. Nu nog snel kijken of ik alles in mijn backpack had gestoken, een douche nemen en iets eten. Ondertussen begon de rest van de familie ook wakker te worden: mama, papa en Ruben. Monia en Jasper waren weg, van hen had ik al eerder afscheid genomen.

Rond 5:00 waren we allemaal klaar en zaten we in de auto. Iedereen was wel duidelijk nog half aan het slapen, wat verwacht je ook als je zo vroeg moet opstaan om naar Zaventem te rijden. Ik begon mijn beslissing om voor de goedkoopste vluchten te gaan nu toch een klein beetje te vervloeken precies. Maar ja, ik ga naar Nieuw-Zeeland, ik kan mag absoluut niet klagen. Eindelijk zou ik naar het land gaan dat al een heel aantal jaren bovenaan mijn lijst staat om te bezoeken.

Eigenlijk was ik eerst van plan om in april al naar Nieuw-Zeeland te gaan. Om de een of andere reden kreeg ik het toen in mijn hoofd om de reis wat langer te maken en één of twee landen in Azië te bezoeken. Mijn vader en moeder zijn nogal grote fans van Azië en ik was dus wel eens benieuwd wat daar nu zo speciaal aan is.

Ondertussen waren mijn ouders ook een familiereis naar Azië aan het organiseren en ze vroegen of ik ook wilde komen. Natuurlijk, reizen op andermans kosten? Altijd! Maar die reis zou pas voor juli zijn, dus ik moest zorgen dat ik van april tot juli in Azië kon overbruggen. En dat is dan ook gelukt door Nepal, Myanmar en Vietnam te bezoeken. Na de reis door Sri Lanka met de rest van de familie zou ik dan eindelijk naar Nieuw-Zeeland vliegen. En dan kwam er wel niet iemand anders roet in het eten gooien zeker?! Marlies zou eind augustus, begin september met Matijs trouwen. Ik kon dan ook niet anders dan na Sri Lanka terug naar België komen, ik wilde hun huwelijk voor geen geld missen!

Het feit dat ik in augustus weer even thuis was, was ook het ideale moment om nog een paar extra centjes te verdienen en zo veel mogelijk vrienden en familie nog eens opnieuw te bezoeken. Het was heel erg fijn om iedereen terug te zien, alleen jammer dat ik opnieuw afscheid moest nemen van iedereen. Zeker omdat ik wist dat het deze keer voor een heel stuk langer zou zijn, dat maakte het nog een stuk moeilijker.

En dan is het eindelijk zo ver. Het is zes september, mijn laatste dag in België voor een hele lange tijd. ’s Avond heb ik mijn zus afgezet voor haar weekend en hebben we lekker akward afscheid genomen van elkaar (zoals het hoort dus). Jasper heb ik helaas ergens gemist, dus heb ik hem nog maar een berichtje gestuurd. Daarna ben ik met mama, papa en Ruben nog een laatste keer op restaurant geweest. Ik wilde graag nog eens iets lekker Belgisch eten, dus wat is er dan beter dan een vol-au-vent en een chocomouse om te eindigen? (Oké, een hele hoop dingen maar mijn keuze was nu eenmaal niet onbeperkt. En de frietjes waren lekker, en dat was het belangrijkste.)

En dan kom ik terug aan het begin van deze blog, de ochtend dat ik vertrek. Ik had namelijk een vlucht naar Londen om 7:00. Dat is heel vroeg, maar vanuit Londen vertrekken was een heel stuk goedkoper dan vanuit België. En mijn vlucht in Londen vertrok pas in de avond, dus ik kon er een mooi dagje Londen van maken. Raar maar waar, ik ben nog nooit echt in Londen geweest, dus dat werd ook eens tijd.

Londen

Nadat ik aangekomen was in Heathrow heb ik de underground naar centrum Londen genomen. Ik heb daar een dagje de toerist uitgehangen: ik heb Buckingham Palace, Westminster Abbey, the London Eye… bezocht. Ik had alleszins geluk dat het vandaag mooi weer was, daardoor heb ik ook een aantal parken bezocht en een beetje doelloost kunnen ronddwalen.

De dag zat er dan ook al weer snel op en niet veel later was ik weer onderweg met de underground naar Heathrow. Het was tijd om me mentaal voor te bereiden op mijn volgende vlucht: 13 uur vliegen naar Manila, de hoofdstad van de Filipijnen.

In het vliegtuig

Ik had heel erg veel geluk voor deze vlucht. Het vliegtuig was redelijk leeg en ik had naast mij twee lege stoelen. Na het opstijgen heeft het dan ook niet lang geduurd voordat ik me neerlegde en in slaap viel. Natuurlijk kan je in een vliegtuig niet echt heel erg goed slapen en ik ben ook een aantal keer wakker geworden, maar al bij al heb ik toch redelijk goed geslapen. En dan was het plots 13 uur later en waren we geland in Manila. Nu kwam het moeilijkste gedeelte van de reis: twaalf uur lay-over.

Toen ik mijn vlucht boekte in november (jep, dat is lang geleden, maar het was ook heel erg goedkoop toen), had ik slechts drie uur lay-over in Manila. Voor de prijs die ik er toen voor betaalde was dat echt een geweldige deal. Helaas kreeg ik enkele maanden later een mail dat de vluchten gewijzigd waren en dat ik nu twaalf uur lay-over had. Damnit. Maar niets aan te doen, komt ervan als je een goedkope vlucht wilt hebben.

Dus, ik was aangekomen in Manila. Ik werd, samen met andere reizigers met een lay-over, in de ‘lay-over-lounge’ gestoken. Lees: een ruimte met een hele hoop zetels, toiletten en een douche. Geen echte optie dus om een beetje rond te lopen en jezelf af te leiden (we mochten niet buiten deze ruimte komen omdat we geen visum voor de Filipijnen hadden). Het was toen late ochtend in België (denk ik toch) maar in Manila was het net avond. Ik was nog steeds moe door mijn tekort aan slaap, dus ik heb die uren in de lounge in een zombie-toestand doorgebracht. Soms half slapend, soms half wakker. Ik weet enkel nog dat het de langste en saaiste uren in mijn leven waren en ik heel erg blij was dat ik Netflix had.

Twee uur voor de volgende vlucht werden we uit de lounge gehaald en op een bus gezet om naar de andere terminal te gaan. Ik ben nog nooit in mijn leven zo blij geweest dat ik eventjes mocht rondlopen en een andere omgeving kon zien. En na een korte wandeling, vier keer gefouilleerd te worden en nog meer te wachten was het tijd om te boarden. Deze keer voor een vlucht van zo’n tien uur naar Auckland.

Helaas was deze vlucht een heel stuk drukker en had ik geen twee zeteltjes naast me om op te gaan liggen. Aan de andere kant was dat ook wel juist iets goed. In Nieuw-Zeeland was het namelijk ochtend toen de vlucht vertrok vanuit Manila en zou het avond zijn als ik aankwam. Dus als ik nu wakker bleef deze vlucht zou ik toch al een beetje in het juiste ritme zitten. Ik ben toch een aantal keer een beetje weggedoezeld tijdens de vlucht, maar voor het grootste deel ben ik wakker gebleven. Gezien hoe ongelofelijk moe ik me voelde (het was nu nacht thuis, dus dat is een heel bizar gevoel om de zon te zien schijnen door de raampjes) is het me toch geluk om het grootste deel van de tijd wakker te blijven.

En dan was het tijd om te landen. Het eerste dat me opviel aan Nieuw-Zeeland? Je ziet het niet in de nacht vanuit het vliegtuig! Normaal als je bijna gaat landen, zie je alle lichten van de stad, nu zag ik helemaal niets. Misschien zat ik aan de foute kant van het vliegtuig, maar het was pikkedonker buiten. Eenmaal uitgestapt was het tijd om door de douane te gaan. En damn, ze zijn echt streng in Nieuw-Zeeland.

Er zijn ongelofelijk veel dingen die niet binnen mogen, of die je aan moet geven bij de douane als je ze mee wilt nemen. Alle bagage wordt gecheckt, volledig. Als je bijvoorbeeld wandelschoenen meeneemt (zoals ik), moet je ze laten controleren of er niet te veel modder aan hangt. Anders worden ze eerst gesteriliseerd voordat je binnen kan. Ik had ook nog een hoop chocolade meegenomen, en ik had eerst wat schrik dat die niet mee zou mogen. Gelukkig was dat geen probleem. Dus een tip als je naar Nieuw-Zeeland komt: steekt er iets in je baggage waar je niet 100% zeker van bent, ga langs de kant om iets aan te geven. Anders is het 400$ boete…

En dan was ik officieel in Nieuw-Zeeland! Tijd om de bus te nemen naar het hostel. Ik heb toen ook meteen kennis mogen maken met de vriendelijkheid van de Kiwi’s. Ik moest de laatst bushalte nemen en hierdoor bleef ik als laatste passagier over. Plots kwam de buschauffeur op me af en vroeg hij waar ik moest zijn. Ik vertelde hem de naam van mijn hostel (The Attic Backpackers, echt een aanrader!) en hij heeft mij voor de deur afgezet!

In het hostel aangekomen kreeg ik de sleutel van de kamer en een rondleiding. Ik weet dat ik er toen heel erg verdwaasd en zonder besef van tijd en plaats rondliep. Alles ging op automatische piloot. Het leek me dan ook het beste om gewoon mijn bedje in te kruipen en te proberen om wat te slapen. En dat ging toch nog net iets moeilijker dan verwacht.

Het is namelijk tien uur verschil met België, dus eigenlijk was het overdag dat ik ging slapen. Hoe hard mijn hersenen ook in de war waren en totaal niet wisten of het nu dag of nacht was, mijn lichaam wist het wel nog. Ik ben tijdens de nacht dan ook een aantal keer wakker geworden. En niet zomaar wakker, maar klaarwakker. Maar goed dat ik nog steeds zo moe was van de reis dat ik elke keer wel terug in slaap ben kunnen vallen.

Pas toen het licht door de gordijnen kwam en ik niet meer in slaap kon vallen ben ik opgestaan en heb ik een heerlijke douche genomen. Nope, dat heb ik gisterenavond niet meer gedaan, ik was zo van de kaart dat ik daar niet eens aan had gedacht. En ik denk dat het een mooie afsluiter is van deze blogpost om te zeggen dat dat een van de beste douches uit mijn leven was!